“Yine vapurun alt kamarasındayım.
Yine hava karlı. Yine İstanbul çirkin.
İstanbul mu? İstanbul çirkin şehir.
Pis şehir. Hele yağmurlu günlerde.
Başka günler güzel mi, değil; güzel değil.
Başka günler de köprüsü balgamlıdır.
Yan sokakları çamurludur, molozludur.
Geceleri kusmukludur.
Evler güneşe sırtını çevirmiştir.
Sokaklar dardır. Esnafı gaddardır.
Zengini lakayttır. İnsanlar her yerde böyle.
Yaldızlı karyolalarda çift yatanlar bile tek.
Yalnızlık dünyayı doldurmuş.
Sevmek, bir insanı sevmekle başlar her şey.
Burda her şey bir insanı sevmekle bitiyor.”

Sait Faik Abasıyanık, Alemdağ’da Var Bir Yılan, 1954